Η παραλία γέμισε δίχτυα. Θα ετοιμαστούν και θα ξαναγίνουν παγίδες για πλάσματα θαλασσινά. Μόνο τα κύματα κι οι γοργόνες πάντα θα τους ξεφεύγουν . . .

Το τραγούδι του νερού σπάει τη σιωπή. Βρήκε τον δρόμο του. Γι' αυτό γιορτάζει!

Ο μικρός ποταμός δεν είναι εμπόδιο για τα πρόβατα που συνηθίζουν να τον περνούν καθημερινά. Αφού ξεδίψασαν ετοιμάζονται να τον διασχίσουν.

Το αγαπημένο παιχνίδι του Ερμή είναι να κουβαλάει μεγάλες πέτρες πιάνοντάς τες με τα δόντια του.

Η απόλυτη κύκνεια ομορφιά στα γαλανόλευκα.

Ο παρθενοκισσός πριν τινάξει τα φύλλα του τους δίνει το ομορφότερο χρώμα.

Τα φθαρμένα φτεράκια της δεν εμποδίζουν τη μικρή πεταλούδα στα πετάγματά της.

Ο καρπός του πουρναριού κοσμεί τη φθινοπωρινή φύση.

Το μικρό μαύρο σκαθάρι μεταφέρει τη νεκρή σφήκα στη φωλιά του.

Αράχνη-πασχαλίτσα, ένα είδος αράχνης που για αρκετές δεκαετίες είχε εξαφανιστεί και ξαναεμφανίστηκε.

Στο κοτέτσι της αυλής . . . μαλώματα και κοκορομαχίες . . .

Θαλπωρή και ασφάλεια: Τα κουταβάκια περιμένουν ποιος θα τους τα προσφέρει.

Ο βοσκός οδηγεί το κοπάδι του στο μαντρί. Ο δρόμος γέμισε βελάσματα και κουδουνάκια.

Μικρό σκαθάρι με μαύρη, γυαλιστερή εμφάνιση που συνήθως περνά απαρατήρητο.

Κουνούπια του αγρού ακολουθούν την επιταγή της φύσης τους και πολλαπλασιάζουν το είδος τους.

Η πεταλούδα με τα φτερά της σε πλήρες άνοιγμα ισορροπεί πάνω στο άνθος της λαντάνας και ετοιμάζεται να απολαύσει τους χυμούς του.

Η πεταλούδα δεν χάνει καιρό.

Παλιό πιθάρι σκεπασμένο με κεραμίδια παλιά.

Ουράνιο τόξο, σύμβολο ελπίδας. (Κεφαλονιά)

Βελανίδι

Ανθισμένο δεντρολίβανο.

Ακρίδα στα χρώματα της πέτρας

Το πέταγμα μιας πεταλούδας . . .

Μέσα στους αρχαίους τάφους στα Μαζαρακάτα τοποθετήθηκε άμμος ώστε να υποστούν τη μικρότερη δυνατή ζημιά από τις καιρικές συνθήκες.

Είσοδος θολωτού τάφου της μυκηναϊκής εποχής στα Μαζαρακάτα της Κεφαλονιάς.

Η Αράχνη κόμπαζε για τις ικανότητές της στην τέχνη της υφαντικής υποστηρίζοντας ότι είναι καλύτερη υφάντρα ακόμα κι απ' τη θεά Αθηνά. Έτσι η θεά την μεταμόρφωσε σε έντομο κι από τότε στήνει τους ιστούς της από δω κι από κει. Ένας μύθος που κρύβει κάποια δόση αλήθειας, όπως όλοι οι αρχαιοελληνικοί μύθοι!

Κεφάλι ακρίδας στις λεπτομέρειές του.

Τα βλέφαρά μου - χρόνια τώρα - πλημμυρίζουν φύση. Τόσο, που γίνανε ένα!

Η θάλασσα εισβάλλει στην στεριά, χάνεται στα σπλάχνα της, ταξιδεύει κάτω από το έδαφος της Κεφαλονιάς, την διατρέχει και θριαμβευτικά ξαναβγαίνει στην ανατολική της πλευρά στην περιοχή της Σάμης, στον Καραβόμυλο και τη Μελισσάνη.

Σπήλαιο Δρογκαράτης.

Σαν ανθρώπινες φιγούρες οι σταλαγμίτες του σπηλαίου της Δρογκαράτης περιμένουν τους επισκέπτες αιώνες τώρα.

Κεφαλονιά

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ

Το νησί των συναισθημάτων

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα»

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο

μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

 http://www.poiein.gr/archives/18160

Κύκνειον άσμα

Ιθάκη, το νησί που προσμένει πάντα κάποιον Οδυσσέα.

'Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου".

Κ. Καβάφης

Ο γρύλος ή τριζόνι, βασιλιάς της καλοκαιριάτικης νύχτας.

'Να ο τόπος σου˙


συγγενικός με τ' άστρα


και την αρμονική των αριθμών˙


εννέα τόνοι τ' ουρανού


στη μουσική τροχιά του


και το φεγγάρι ρούχο κρεμασμένο


στο καρφί, καθώς γυρίζει'


Σταύρος  Ζαφειρίου

ΟΝΕΙΡΟ

                                  

Χρωματικός συνδυασμός διάφανος και βαθύς συνάμα. Ο Θεός "ζωγράφισε" την ιπομέα!

Δεμένα ξύλο, μέταλλο και προσευχή . . .

Στη στροφή του δρόμου πέρα μακριά η θάλασσα... ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ!

Κάλυκες

Δέντρο πολύφωνο, ακοίμητο

ο ζεστός αέρας του ξύλου φτάνει ως τη θάλασσα,

μοίρα μουσική

Αιχμαλωσία:

το πλοίο ακίνητο μες στα δέντρα,

η άβυσσος δυο μέτρα πιο πέρα

περιμένει το πρώτο φύλλο.

Τα δέντρα δεν είναι αθώα,

οι ρίζες τους φτάνουν ως το μαύρο

της ομορφιάς.

Βρέχει ασταμάτητα στο δάσος

τα φύλλα διαβάζουν τη Βίβλο.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ

"Τὸ Δάσος" Ντίνος Χριστιανόπουλος

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,

βλασταίνουν φύλλα καὶ κλαδιὰ

κι ἔρχονται τὰ πουλιὰ τοῦ ἔρωτα καὶ κελαηδοῦνε.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,

οἱ σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,

στὶς λόχμες του ὁ φόβος ἐνεδρεύει.

Ζῷα μικρὰ καὶ ζῷα ἄγρια τὸ κατοικοῦν,

ὄχεντρες ἕρπουν καὶ ρημάζουν τὶς φωλιές μας,

λιοντάρια ἑτοιμάζονται νὰ μᾶς ξεσκίσουν.

Δὲν ξεριζώνονται οἱ νύχτες ἀπὸ μέσα μας,

ἔγιναν δάσος σκοτεινὸ καὶ μᾶς πλακώνουν.

(ἀπὸ τὴ Συλλογή: «Ὁ Ἀλλήθωρος»)

Ένας περίπατος πάνω από το Αργοστόλι, κοντά στο μνημείο των Ιταλών, φανερώνει την ομορφιά τούτου του τόπου μέχρι την άκρη του ορίζοντα.

Η δύση είναι πάντα μαγική. Ιδιαίτερα όταν την κοιτάς από ψηλά με θέα το Ιόνιο, τη χερσόνησο του Ληξουρίου και τους Βαρδιάνους.

Το άνθος της μέντας, εκτός από την υπέροχη μυρωδιά του, έχει εξαιρετικές λεπτομέρειες.

Άγρια κρινάκια

Το σμίλεψε η θάλασσα και το στόλισε η σκιά ενός τριφυλλιού.

Πού βρήκε κουράγιο να βάλει τα καλά του μες στ' ανεμόβροχο;

Τριαντάφυλλο σε χρυσοκόκκινες φθινοπωρινές αποχρώσεις.

Ακριδούλα

The wall (Κυκλώπεια Τείχη, Κεφαλονιά)

Το πέταγμα του γλάρου με ψυχή κι ονείρεμα . . . στα όρια της θάλασσας και τ' ουρανού.

Ο γλάρος παίρνει ανάσα και χαράζει πετάγματα ψηλότερα κι απ' τα σύννεφα.