Ένα ανεπαίσθητο, σχεδόν αθόρυβο, πέταγμα στα κλαδιά της δαμασκηνιάς μου ... "Κούρνιασε το φθινόπωρο στην άδεια της ψυχής μου κώχη κι επύργωσε στα στήθια μου."...(Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος) (22-11-2020, Φαρακλάτα, Κεφαλονιά)

 Φθινοπωρινό

Κούρνιασε το φθινόπωρο στην άδεια της ψυχής μου κώχη
κι επύργωσε στα στήθια μου.
Σύννεφο έγινε η ματιά, το δάκρυ πρωτοβρόχι  
κι ο στεναγμός συνήθεια μου.

Είναι που είσαι μακρυά. ΄Εξω φυσά κι ως λείπεις
τ' αγέρι τη γυμνή ψυχή κεντρώνει.
Τώρα τα βράδυα καρτερώ τη συντροφιά της λύπης
καθώς μονάχα η μνήμη σ' ανταμώνει....

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

Αν η Ζωή είναι Ποίηση και "η ποίηση είναι αποτύπωμα", στο φευγιό της μέρας ο Ήλιος έγραψε τον πιο δυνατό στίχο της στο ουράνιο στερέωμα ...(Πρώτη δημοσίευση 29-12-2018)

"Αγαπάω αυτόν που ονειρεύεται το ανέφικτο." (Γκαίτε)... Κι όταν το ανέφικτο είναι η Πατρίδα, η αγάπη γίνεται διπλή... (Κεφαλονιά)

 

Βούρκωσε ο ουρανός. Το γκρίζο... χρώμα επήρε και ξεδιπλώνει -ροδοπέταλα- τις αναμνήσεις μας.

 

"Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι... Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό. Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα." Ορέστης Αλεξάκης

 Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώσα να πιστεύω πως

υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα

Η Στιγμή ...Απόσταγμα Ζωής!...Ανατολή. "... ό,τι δεν μας συναντά, αυτό στο τέλος μάς διασχίζει." (Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου - Δεύτερες σκέψεις)... (Φαρακλάτα Κεφαλονιάς)

 

"Φτάσε όπου δεν μπορείς, παιδί μου! Μην ντραπείς αν έπαιξες καλά κι έχασες... Να ντραπείς αν έπαιξες κακά και κέρδισες!" (Νίκος Καζαντζάκης)... (Πλατύς Γιαλός, Κεφαλονιά)