Η φύση κρύβει . . .

. . . ένα απ' τα πολυτιμότερα δώρα της - το ελαιόλαδο - σ' αυτό το ταπεινό ανθάκι!

Μεγαλοφυΐα είναι . . .

. . .  η ικανότητα να μπορείς να δεις δέκα πράγματα όταν ο κανονικός άνθρωπος βλέπει ένα.

(Ezra Pound)

Ηλιοβασίλεμα . . .

. . . στο μπουκάλι.

Στη λεωφόρο τ' ουρανού ...

... το λιλά του ... γαϊδουράγκαθου.

Κόκκινο, κατακόκκινο, ...

...γλώσσες φωτιάς το άνθος ρίκινου. 

Ο σπόρος που μέσα του ωριμάζει Ζωή και Θάνατος μαζί...

Χάος ... Ψυχή ... Θεός ...

Τὸ φύλλο τῆς λεύκας . . .

Ἔτρεμε τόσο ποὺ τὸ πῆρε ὁ ἄνεμος
ἔτρεμε τόσο πῶς νὰ μὴν τὸ πάρει ὁ ἄνεμος
πέρα μακριὰ
μιὰ θάλασσα
πέρα μακριὰ
ἕνα νησὶ στὸν ἥλιο
καὶ τὰ χέρια σφίγγοντας τὰ κουπιὰ
πεθαίνοντας τὴν ὥρα ποὺ φάνηκε τὸ λιμάνι
καὶ τὰ μάτια κλειστὰ
σὰ θαλασσινὲς ἀνεμῶνες.

Ἔτρεμε τόσο πολὺ
τὸ ζήτησα τόσο πολὺ
στὴ στέρνα μὲ τοὺς εὐκαλύπτους
τὴν ἄνοιξη καὶ τὸ φθινόπωρο
σ᾿ ὅλα τὰ δάση γυμνὰ
θεέ μου τὸ ζήτησα.

Γιώργος Σεφέρης

Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνος μπρος, χρόνια μετά…

. . .Η ύπαρξή σου σε σκοτάδι όλο πηχτότερο βουτά.
Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Αχ, πού σαι, νιότη, που δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!

Κώστας Βάρναλης

Στις Καταβόθρες . . .

. . . η θάλασσα και το νησί γίνονται ένα καθώς αυτή εισβάλλει με δύναμη στα έγκατά του και, μετά από μια διαδρομή υπόγεια, σχεδόν μυστηριακή, εξέρχεται σε άλλο σημείο του.

Να σ' αγναντεύω θάλασσα . . .

Κώστας Βάρναλης : ΝΑ Σ' ΑΓΝΑΝΤΕΥΩ ΘΑΛΑΣΣΑ

Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα,
να μη χορταίνω απ’ το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.
Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο,
όντας μετ’ άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ’ τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.
Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια,
οι κάβοι, τ’ ακρόγιαλα σαν μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι
ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.
Ξανανιωμένα απ’ το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά τα πεύκα,
τα χρυσόπευκα, κι ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.
Κι αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό τα ερημικά χιονόσπιτα
κι αυτά μες στ’ όνειρό τους να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι αλάργα βάσανα πολλά.
Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακρυά απ’ τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακρυά πολύ κι από τους μαύρους κολασμένους

Στην καρδιά της κρύβει Ήλιο...

Αρμύρα, Ήλιος κι Άνεμος . . .

. . . ξεθώριασαν με τέχνη τη νιότη και το φως της παπαρούνας της θάλασσας .....

Σαν ήλιος καλοκαιρινός.

Μέσ' απ' το βότσαλο...

. . . ο κόσμος . . . επιλογή με . . . προοπτική . . .

Από τον Άγιο Κωνσταντίνο . . .

. . . μέχρι τ' Αργοστόλι.

Το καμπαναριό που προσκυνά . . .

. . . στα Κουρουκλάτα αποτέλεσμα του σεισμού της 26ης του Γενάρη.

Και μια γενική άποψη του γραφικού χωριού.

Στα ουράνια . . .

. . . η γαλανόλευκη.

Απομεινάρι από μύδι σαν . . .

. . . βαρκούλα στα βότσαλα.

Λευκό, δυνατό φως . . .

ανάμεσα στα φύλλα της λεύκας.

Καντηλάκι ...

...

Στη μικρή παραλία της Λυγιάς . . .

. . .το εκκλησάκι της Αγιάς Παράσκευής.

 Στην μικρή αυλή του ο διάσημος καρδιοχειρουργός Κρίστιαν Μπάρναρντ έχει φυτέψει έναν πλάτανο.  

Το ξέφωτο . . .

. . . μέσα απ' την πυκνή βλάστηση φανερώνει τη θάλασσα που φτάνει μέχρι τη βάση του κάθετου γκρεμού.

Αντί για εκκλησάκι-καντηλάκι . . .

. . .  μια πέτρα με την εικόνα του Αγίου του νησιού αφιέρωμα από τον Νίκο, που τον ευχαριστεί για τον κίνδυνο που απέφυγε . . .

"Γατούλες"...

... δίπλα στη θάλασσα.

Όπου κι αν κοιτάξω...

... η όμορφιά βρίσκεται παντού!

"Ο Τροχός της Τύχης"

Οι Καταβόθρες...

... έξω από το Αργοστόλι, όπου συμβαίνει το μοναδικό φαινόμενο να εισέρχεται η θάλασσα στη στεριά, να διασχίζει υπόγεια την Κεφαλονιά και να εμφανίζεται στην ανατολική πλευρά του νησιού.

Στον κήπο του ...

... το μυρμηγκάκι.

Αρκεί έν' αεράκι ...

... για να γίνει . . ."ελικοπτεράκια".

Εκτεθειμένες ρίζες.

Micro-art.

Η ΣΤΑΡ

Πορτραίτο σε . . .  μικρογραφία.

ανοιξη

Το καφενείο του χωριού ήταν χώρος κοινωνικών συγκεντρώσεων

Αντροπαρέα άλλης εποχής...

Άνθη της Πέτρας

 

Κατιφές: Το φωτεινό του χρώμα, το παιχνίδισμά του με τον ήλιο και το αεράκι αναπληρώνουν την έλλειψη αρώματος.

Πρόκληση για κολύμπι.

Πριν από μερικές δεκαετίες ο ταχυδρόμος ήταν ένα προσφιλές, αγαπημένο πρόσωπο για κάθε οικογένεια που είχε ξενιτεμένο. 

 Απ΄αυτό το κομμάτι της ελληνικής καθημερινότητας έχουν απομείνει κάποιες επιστολές και τα γραμματόσημά τους ... 

. . .  απομεινάρια ενός άλλου τρόπου επικοινωνίας.

Ελλάδα, κυριακάτικα πρωινά, . . .  ο ήχος της καμπάνας . . .

Το φως της αυγής εισβάλλει στη ζωή μας σαν την Ελπίδα.

Μαργαριτούλα αστράκι.

"Γατούλα"

Η κοινωνία των μυρμηγκιών πασχίζει όχι για την αφθονία αλλά για τη "φυσική οικονομία".

 Συγκεντρώνει όσα χρειάζεται και καταναλώνει όσα πρέπει.

Τα χελιδόνια ετοιμάζονται να φτιάξουν τη φωλιά τους.

Η απλότητα και το εφήμερο της εξωτερικής ομορφιάς.

Στο καρτέρι . . .

Τα μαντάλα μάς βοηθούν να έρθουμε σε επαφή με τον εσωτερικό εαυτό μας.

 Ιδού η αρμονία ενός . . .  "φυσικού μαντάλα"!