Τεράστιοι βράχινοι όγκοι, ανθρώπινες- ή "κυκλώπειες";- συνθέσεις, σαν υπερφυσικά παζλ, σημαδεμένοι απ' το χρόνο.

 Και πάνω σ' αυτούς ένα περίεργο "κεφάλι",

 σμιλεμένο με τέχνη απ' τη Φύση,

 περιμένει υπομονετικά αυτόν που θα το προσέξει για να του αφηγηθεί όσα Είδε, Άκουσε, Έζησε στο πέρασμα τόσων αιώνων... 

...Το παρελθόν -τα Τείχη- και το παρόν -ο Ελαιώνας- ανασαίνουν!

 Συνθέτουν το  Ένα! Το Αδιαίρετο!

 Το Παν και το Άπαν!

Τούτος ο τόπος ΕΙΝΑΙ Γητευτής Θεών κι Ανθρώπων!    

(Κυκλώπεια Τείχη)

Τα βλέφαρα σκαλώνουν στο απομεινάρι ενός δέντρου

 πριν αποφασίσουν να κατηφορίσουν

 και ν' ακολουθήσουν τη διαδρομή προς το Φισκάρδο.

Το Αλογάκι της Παναγίας, ένα υπέροχο πλάσμα, απολαμβάνει τη φθινοπωρινή λιακάδα

 στην κόχη του βράχου.

-Κυκλαδινό κυκλάμινο
στου βράχου τη σχισμάδα,
πού βρήκες χρώματα κι ανθείς,
πού μίσχο και σαλεύεις;
-Μέσα στο βράχο σύναξα
το γαίμα στάλα στάλα,
μαντήλι ρόδινο έπλεξα
κι ήλιο μαζεύω τώρα.
                            (Γιάννης Ρίτσος)

Ανθισμένο κλαδί αχλαδιάς μες στο Νοέμβρη!

''Ου συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν.''

 " Δεν υπάρχει παρά ένα βήμα 

που χωρίζει το φανατισμό 

από τη βαρβαρότητα." 
                                               Ντ. Ντιντερό

                        

''Ου συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν.''

               ''Δε γεννήθηκα για να μισώ αλλά για να αγαπώ.''

(Από την Αντιγόνη του Σοφοκλή)  

(Για όλους τους αδικοχαμένους.)