Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

"Όταν ατελείωτα χρώματα καταπίνονται από τον ήλιο..."


ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ- ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑ

Τα σύννεφα πυκνώνουν . . . το καλοκαίρι ετοιμάζει βαλίτσες . . .


Τα ψηλά πετάγματα θέλουν γερά φτερά . . .

. . . και τα γερά φτερά δυνατές ρίζες.
 Μην παραμελείς ποτέ τις ρίζες σου!
Αυτές είναι η δύναμή σου!

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Γρύλος - "ο τζίτζικας της καλοκαιρινής νύχτας"


"Ένας λόγος για το καλοκαίρι" Γιώργος Σεφέρης


Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο,
 το καλοκαίρι σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει γεμάτο διαγραφές
 αφηρημένα σχέδια στο περιθώριο κι ερωτηματικά, 
γυρίσαμε στην εποχή των ματιών που κοιτάζουν στον καθρέφτη μέσα στο ηλεχτρικό φως σφιγμένα χείλια κι οι άνθρωποι ξένοι στις κάμαρες στους δρόμους κάτω απ’ τις πιπεριές καθώς οι φάροι των αυτοκινήτων σκοτώνουν χιλιάδες χλωμές προσωπίδες.
  Γυρίσαμε·
 πάντα κινάμε για να γυρίσουμε στη μοναξιά, μια φούχτα χώμα, στις άδειες παλάμες.
Κι όμως αγάπησα κάποτε τη λεωφόρο Συγγρού το διπλό λίκνισμα του μεγάλου δρόμου 
 που μας άφηνε θαματουργά στη θάλασσα την παντοτινή για να μας πλύνει από τις αμαρτίες· αγάπησα κάποιους ανθρώπους άγνωστους απαντημένους ξαφνικά στο έβγα της μέρας,
  μονολογώντας σαν καπετάνιοι βουλιαγμένης αρμάδας, σημάδια πως ο κόσμος είναι μεγάλος. 
 Κι όμως αγάπησα τους δρόμους τούς εδώ, αυτές τις κολόνες·
  κι ας γεννήθηκα στην άλλη ακρογιαλιά κοντά σε βούρλα και σε καλάμια
 νησιά που είχαν νερό στην άμμο να ξεδιψάει ο κουπολάτης,
 κι ας γεννήθηκα κοντά στη θάλασσα που ξετυλίγω και τυλίγω στα δάχτυλά μου σαν είμαι κουρασμένος
 — δεν ξέρω πια πού γεννήθηκα.
Μένει ακόμα το κίτρινο απόσταγμα το καλοκαίρι 
 και τα χέρια σου γγίζοντας μέδουσες πάνω στο νερό τα μάτια σου ξεσκεπασμένα ξαφνικά,
 τα πρώτα μάτια του κόσμου, κι οι θαλασσινές σπηλιές· πόδια γυμνά στο κόκκινο χώμα.
  Μένει ακόμα ο ξανθός μαρμαρωμένος έφηβος το καλοκαίρι 
 λίγο αλάτι που στέγνωσε στη γούβα ενός βράχου λίγες βελόνες πεύκου ύστερα απ’ τη βροχή σκόρπιες και κόκκινες σα χαλασμένα δίχτυα.
Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πρόσωπα δεν τα καταλαβαίνω μιμούνται κάποτε το θάνατο
 κι έπειτα ξανά φέγγουν με μια ζωή πυγολαμπίδας χαμηλή 
 με μια προσπάθεια περιορισμένη ανέλπιδη σφιγμένη ανάμεσα σε δυο ρυτίδες 
 σε δυο τραπεζάκια καφενείου κηλιδωμένα σκοτώνουνται το ένα με τ’ άλλο λιγοστεύουν 
κολλούν σα γραμματόσημα στα τζάμια τα πρόσωπα της άλλης φυλής.
Περπατήσαμε μαζί μοιραστήκαμε το ψωμί και τον ύπνο
  δοκιμάσαμε την ίδια πίκρα του αποχωρισμού χτίσαμε με τις πέτρες που είχαμε τα σπίτια μας πήραμε τα καράβια ξενιτευτήκαμε γυρίσαμε βρήκαμε τις γυναίκες μας να περιμένουν
  μας γνώρισαν δύσκολα, κανείς δε μας γνωρίζει. 
 Κι οι σύντροφοι φόρεσαν τ’ αγάλματα φόρεσαν τις γυμνές άδειες καρέκλες του φθινοπώρου,
 κι οι σύντροφοι σκοτώσανε τα πρόσωπά τους· δεν τα καταλαβαίνω. 
 Μένει ακόμα η κίτρινη έρημο το καλοκαίρι κύματα της άμμου φεύγοντας ως τον τελευταίο κύκλο ένας ρυθμός τυμπάνου αλύπητος ατέλειωτος μάτια φλογισμένα βουλιάζοντας μέσα στον ήλιο
  χέρια με φερσίματα πουλιών χαράζοντας τον ουρανό  
 χαιρετώντας στίχους νεκρών σε στάση προσοχής χαμένα σ’ ένα σημείο
 που δεν τ’ ορίζω και με κυβερνά· 
 τα χέρια σου γγίζοντας το ελεύθερο κύμα.

"Στο παιδί μου" Μανόλης Αναγνωστάκης

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Oνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

Άγριοι βραχόκηποι . . . παρτέρια της Γης.


Αθάνατοι στα . . . κύματα.


Σ' αυτή τη φυσική καμάρα σκιά και φως, ύψος και βάθος . . .



. . . παγιδεύουν τα όνειρά μας και ζωγραφίζουν στο μυαλό μας κόσμους, που μπορεί να υπάρχουν, μπορεί και όχι . . .
 
 

 

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Αδυναμία . . . σε άσπρο-μαύρο.


Η ζωή κάνει κύκλους. Και τα δύσκολα χρόνια επίσης. . .



. . . Οι δοκιμασίες σκάβουν τις ψυχές και τα πρόσωπα των ανθρώπων. Και τότε ... σαν ανθρώπινο ποτάμι ... ξεχύνονται στους δρόμους ζητώντας ελπίδα και δύναμη.
  (Λειτάνευση της Ευαγγελίστριας, δεκαετία του '50, Κεφαλονιά)

Αρχοντική εμφάνιση του ταπεινού κατιφέ.


Χάρτινο λευκό με απίθανες λεπτομέρειες στην "καρδιά" του.


Κολοκύθες, σύμβολα αφθονίας! Δεκαετίες πριν οι χωρικοί, . . .

. . . αφού τις αποξήραιναν, τις τρυπούσαν στην κορυφή, τις άδειαζαν από τους σπόρους και τις χρησιμοποιούσαν σαν αυτοσχέδια μπουκάλια νερού και ιδιαίτερα κρασιού, που, μάλιστα, γινόταν εξαιρετικά αρωματικό! 

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Η απόλυτη αρμονία της φυσικής ομορφιάς!


Πεταλούδα εξαιρετικής ομορφιάς στους σπόρους του μαϊντανού.


Λεπτομέρειες στο μάτι και στο σώμα της ακρίδας.


Ακρίδα μεγάλου μεγέθους στην κληματαριά.


Καράβι εταξίδευε - Αδελφοί Καραβιώτη (Καλοκαίρι 2014, Κεφαλονιά)


Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

Πανηγύρι στην Κεφαλονιά. Δεκαετία '50.


'Στιγμο-συλλέκτης' εποχής. . . (ANSCO FLASH CLIPPER, BINGHAMTON N.Y.)


Ζευγάρωμα κουνουπιών στο μελισσόχορτο...


Συσκευή μαγειρικής που λειτουργούσε με πετρέλαιο.


Σαν Μαντόνα από πίνακα της Αναγέννησης!

 Στο εφηβικό της βλέμμα όλος ο κόσμος - δίχως άλλο - δικός της ...

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

"Βραχάνθρωπος" . . . ή . . . Κύκλωπας που πέτρωσε; (Κυκλώπεια τείχη, Κεφαλονιά)


Αγώνας για την επιβίωση - ακόμα κι αν πρόκειται για ένα ψιχουλάκι. . .


Λιβελούλα στο παράθυρο


Το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι . . . ή .. . του θύτη και του θύματος.


Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

"Ἔπος" Γιώργος Σαραντάρης

Φύλλα δέντρου
Φτερὰ πουλιού
Άνεμος
Έπειτα θάλασσα
Κύματα
Χρόνος γαλάζιος
Ορίζοντες παντού
Και μπροστά μας
  Ο ουρανός

Ζοζέ Σαραμάγκου "Η σιωπή του νερού" (απόσπασμα)

"Δεν πιστεύω πως υπάρχει στον κόσμο
άλλη σιωπή πιο βαθιά από τη σιωπή του νερού."

Το καλοκαίρι ξεθώριασε χρώματα κι αρώματα . . .

. . . Όλα τού παραδόθηκαν.

Απ' τον ηλίανθο ... στο χώμα;

Κυριακή 10 Αυγούστου 2014

"Ενδοχώρα" (απόσπασμα) Τάσσου Λειβαδίτη

Λίγα κοσμήματα στη χλόη. Λίγα διαμάντια στο σκοτάδι.
Μα η πεταλούδα που νύκτωρ εγεννήθη μας αναγγέλλει την
αυγή, σφαδάζουσα στο ράμφος της πρωίας.

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

Θανατηφόρος εναγκαλισμός στον δυόσμο . . .

. . . Η αράχνη έστησε την παγίδα της και η μικρή πεταλούδα ανυποψίαστη δέχτηκε το δηλητηριώδες τσίμπημά της.

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Σπασμένες και κοφτές φωνές της θάλασσας - τα κύματα - . . .

. . . μετρούν τις μέρες του καλοκαιριού.

Η "μνήμη" όλων των σπόρων κοινή, . . .

. . . μα η τύχη του καθενός διαφορετική.

Σαν αστέρι που σβήνει, . . .

. . . το αγριολούλουδο σε πλήρη αποσύνθεση ετοιμάζεται ν' αποχαιρετήσει τους σπόρους που θ' αποτελέσουν τη φυσική του συνέχεια.