Περπατούσαμε αγκαλιασμένες παρέα κορίτσια,
λίγο άλλες μεγαλύτερες, κάθε απόγεμα στο δρόμο που
έφευγε από τα τελευταία σπίτια κι ανέβαινε σ' ένα
ύψωμα να καθίσομε κάτω απ'’ τα δέντρα.
    Τον δρόμο πριν δύσει τον έβρεχαν μπρος στην
πόρτα τους οι κοπέλες κι ήτανε δροσερός, μα ύστερα
πια δεν ήταν, κι όταν σ' αυτό το κομμάτι φτάναμε
κοκκινωπό ήταν το χώμα, το βράδυ γυρνώντας, κίτρινος
σαν το φεγγάρι
    Τότε μερικές τραγουδούσαν πηγαίνοντας μπρος
απ' τις άλλες, κι ήταν σα χωριστές, που τις έπαιρνε η
φωνή τους, κι έτσι όλες γυρνούσαμε μαγεμένες.

Ελένη Βακαλό