Στο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι το αποτέλεσμα, πολλές φορές, δεν είναι το αναμενόμενο.

Ο ελαιώνας, σταθερή αξία για τον τόπο και τους ανθρώπους του.

Οι κορμοί των δέντρων είναι βασανισμένοι από μια αγωνιώδη προσπάθεια. 

Συστρέφονται, γονατίζουν να προσευχηθούν, υψώνουν σκληρά μπράτσα,
μέλη τυραννισμένα από την κίνηση, όλο αγκώνες και γόνατα.

 Οι στριφτές ρίζες βυζαίνουν από την καρδιά της γης το χρυσό 

για τη σαλάτα του φτωχού.

Στρατής Μυριβίλης

Διλινάτα, το Μεγάλο χωριό και η Ομορφιά με τις ανεμογεννήτριες.

Άνθος αγριοκρεμμύδας σε φωτεινό λευκό.

Αγριολούλουδα με μικρά ροζ πέταλα λουσμένα στο φως.

Πλέγμα από αγκαθωτό θαμνάκι του βουνού (στουβιά).

Τα τριαντάφυλλα του χειμώνα έχουν όλες τις ατέλειες ενός λουλουδιού εκτεθειμένου στους καιρούς. Αυτό κάνει το καθένα μοναδικό!

Κάμπια σε ιριδίζουσες αποχρώσεις.

Σαμιαμίδι ή μολυντήρι.

Γλυπτική της φύσης.

Αγριολούλουδα στον . . . κήπο της Γης.

Όταν ήμασταν παιδιά κουφαίναμε τα βελανίδια και τα κάναμε σφυρίχτρες. Ακόμα λατρεύουμε να μαζεύουμε αυτούς τους περίεργους καρπούς με τα "σκουφάκια" . . .

Κοντέσα σάρα

Σαν ανάποδα νεραϊδοκαπελάκια, γεμίζουν ήλιο και "διαβάζουν" τα σύννεφα.

"Προσεκτικό κι ασάλευτο, βουβό κι αφαιρεμένο . . . ", παραδομένο στη μοίρα του, το περήφανο άτι!

Ανθισμένη αγράμπελη

Άνθος ιπομέας μπλεγμένο στα γυμνά κλαδιά αμυγδαλιάς.

Ξινήθρα ή ξινάκι.

Υπέροχο φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα. (Φαρακλάτα Κεφαλονιάς)

Φύλλα από ρυγχόσπερμα (ιταλικό γιασεμί)

Αυτήν την εποχή τα φύλλα παίρνουν πάνω τους όλο το φθινόπωρο κι αφήνουν τα άνθη να χαίρονται τ΄ανοιξιάτικα χρώματά τους.

Η αλαζονεία είναι το άλλο πρόσωπο του φόβου

Της θάλασσας οι δρόμοι μπορεί να είναι ανοιχτοί ή να οδηγούν σε όμορφα λιμάνια, σίγουρα και προστατευμένα.

Αυτή η μέρα πέρασε χωρίς καμιάν απόχρωση . . .

Σαν χιονονιφάδα . . . Οι λεπτομέρειες του άνθους τραβούν σαν μαγνήτης έντομα και πεταλούδες.

Αρχές της δεκαετίας του '60 έξω από το σανατόριο στον Αίνο.

Δενδρολίβανο σε ροζ φόντο.

Το Αργοστόλι στον ομώνυμο κόλπο, με τη γέφυρα Δεβοσέτου, τον Αίνο και το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου - την πρώτη πρωτεύουσα του νησιού - στον λόφο που είναι στο βάθος.

Το κοχύλι με το περλέ όμορφο εσωτερικό στεγνώνει στον ήλιο

Σαν να τους έσπειρε ένας τεράστιος γίγαντας . . . οι βράχοι!

Ο φόβος κυριεύει το πρόβατο, που τρέπεται σε φυγή.

. . . "δεν ξέρεις φυγή ποθείς ταξίδια" . . .

Ψυχή

Συνείδηση φανέρωμα συγκίνησης 

περιπαίζεις την ύπαρξη

Οι αγάπες του χρόνου 

συχνάζουν τα τοπία σου 

τρέμεις στα φύλλα του είναι

γεμίζεις το σύμπαν 

δεν ξέρεις φυγή 

ποθείς ταξίδια

Στις πλάτες σου φτερουγίζει ὁ κόσμος 

φως σε λούζει ο ήλιος.

Γιώργος Σαραντάρης

Οι σκιές χαμηλώνουν και μακραίνουν, παίρνουν μαζί τους τη μέρα . . . Τη βουτούν στο πέλαγο και ξεπλένουν τις κακές στιγμές.

Οι "γραμμές" του δείχνουν τις "προθέσεις" του . . . και τις άμυνές του!

Σταγόνες ομορφιάς κι ευαισθησίας σε γαλάζια και κίτρινη εκδοχή.

Ρετρό αναρρίχηση

Το αστράκι στα καλύτερά του . . .

Η μικρή αράχνη στόχευσε την καρδιά του τριαντάφυλλου! Κίτρινο στο κίτρινο! Η απόλυτη "στολή" παραλλαγής

Προσεισμικό διατηρητέο αρχοντικό στα Φαρακλάτα. Το μέγεθος και η αρχιτεκτονική του φανερώνουν την αίγλη του παρελθόντος του.

Βενετσιάνικο παζάρι.

Βενετία

Απόκοσμο αρθρόποδο έντομο σε αμυντική θέση αναμονής.

Το φρέσκο κρεμμυδάκι έδωσε χρώμα στις κυματιστές βραγιές του αυτοσχέδιου κήπου.

Διπλοβιολέτες με έντονο άρωμα.

Μια κοιλότητα βράχου γεμάτη νερό της βροχής .. . διαθέσιμη ποτίστρα για τα ζώα της εξοχής.

Το ταχύπλοο πολυτελές σκάφος και στο βάθος οι Βαρδιάνοι σαν πετρωμένο καράβι ακολουθούν τους ρυθμούς της φύσης.

Η θάλασσα το στόλισε με μικρά κοχύλια, όστρακα κι ιζήματα.

Η αγάπη και ο έρωτας στην ποίηση βρήκαν το σύμβολό τους σ' ένα κοχύλι.

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
Έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
Ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό
Ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
Μέσα σε πρωινό χορτάρι
Ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε
Να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

Σεφέρης

Το κλωνάρι της γκρίζας ελιάς τα παιδιά μας τρέφει

 Σοφοκλής, Οιδίπους επί Κολωνώ

«Θάλλει δε εις την χώραν ταύτην η γλαυκή παιδοτρόφος ελαία…»

Το κλωνάρι της γκρίζας ελιάς τα παιδιά μας τρέφει

Και αυτή ούτε νιος ούτε γέρος ούτε κανείς στρατηγός

Δε θα γίνει ποτέ ν’ αφανίσει

Με το χέρι του σαν θα την κόψει

Γιατί τα’ άγρυπνο μάτι του Δία

Της ελιάς που ‘ναι τούτος προστάτης

Την προσέχει πολύ κι η θεά Αθηνά.[…]

Η ελληνική σημαία στη βραχονησίδα Βαρδιάνοι, στην είσοδο του κόλπου του Αργοστολίου, παλεύει με τον άνεμο και τη μοναξιά της.