Φθινοπωρινό
Κούρνιασε το φθινόπωρο στην άδεια της ψυχής μου κώχη
κι επύργωσε στα στήθια μου.
Σύννεφο έγινε η ματιά, το δάκρυ πρωτοβρόχι
κι ο στεναγμός συνήθεια μου.
Είναι που είσαι μακρυά. ΄Εξω φυσά κι ως λείπεις
τ' αγέρι τη γυμνή ψυχή κεντρώνει.
Τώρα τα βράδυα καρτερώ τη συντροφιά της λύπης
καθώς μονάχα η μνήμη σ' ανταμώνει....
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.