Δέν ἤμουν σάν τούς ἄλλους ἐγώ ἀπό παιδί. Δέν ἔβλεπα ὅπως αὐτοί, δέν ἔβγαζα τά πάθη μου ἀπό κοινή πηγή. Ἡ θλίψη μου δέν ἔσταζε ἀπό τήν ἴδια βρύση. Τά ἴδια τραγούδια δέν ξυπνοῦσαν στήν καρδιά μου τή χαρά. Κι ὅ,τι ἀγαποῦσα, τό ἀγαποῦσα ἐρημικά. Τότε, λοιπόν, πού ἤμουν παιδί – καί χάραζε ἡ συννεφιά πού ἔγινε ζωή μου– ὅ,τι καλό κι ὅ,τι κακό γιά μένα εἶχε βυθό, ἕναν βυθό μυστήριο πού ἀκόμα μέ τυφλώνει. Ὁ χείμαρρος καί ἡ πηγή, ὁ ἥλιος πού μέ τύλιγε χρυσάφι φθινοπωρινό, τό ἀστροπελέκι πού ἅπλωνε πάνω μου ὁλόφωτα φτερά, ἡ μπόρα, ἡ βροντή, τό σύννεφο, ἔπαιρναν μορφή (κι ἄς ἦταν καταγάλανοι γύρω μου οἱ οὐρανοί) δαίμονα μές στό βλέμμα του· ἀπ’ τόν καιρό πού ἤμουν παιδί. ( "Μονάχος " Έντγκαρ Άλαν Πόε)