Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα. Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα. Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα. Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα. Κι έτσι τον δρόμο μου ανάποδα μαζεύω. θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια. Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια, Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω. Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος. Κι όλους τους δρόμους που με `βγάλαν εδώ πέρα, τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα. Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος. Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες... Όλο μου `λέγαν, σε κανέναν δε χρωστάω. Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω, κι εγώ τις άφησα κι έψαξα για νέες. Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο. Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω, μου έμαθε το κύμα να αγαπάω, κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο. Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος. Κι όλους τους δρόμους που με `βγάλαν εδώ πέρα, τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα. Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.