''Βαρέθηκα ν' ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ... Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός κι εγώ να κουλουριάζομαι στο πάτωμα... Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μάγουλά μου... Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους... Βαρέθηκα να φτιάχνομαι με τα λάθη μου... Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί... Να μουλιάζω στη βροχή γιατί άνοιξα την ομπρέλα μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες...'' Αλκυόνη Παπαδάκη.