Categories

Τα 9 χαρακτηριστικά των πολύ ευαίσθητων ανθρώπων

Τα υπερβολικά ευαίσθητα άτομα, όπως εξηγεί η Άρον, βιώνουν κάθε συμβάν με τρόπο πολύ πιο έντονο. Τα συναισθήματά τους μεγενθύνονται ευκολότερα και, συνήθως, όσοι διαθέτουν τη συγκεκριμένη ιδιότητα επικοινωνούν με τους άλλους πιο αποτελεσματικά, εφόσον δεν ακούν απλώς ...
Σκέφτονται πολύ.
Οι λανθασμένες αποφάσεις τούς επηρεάζουν πολύ.
Έχουν πολύ καλή εκπαίδευση.

Η αντίληψη των συναισθημάτων των άλλων τούς κάνει πολύ λεπτολόγους και προσεκτικούς. Κι έτσι, δίνουν σημασία στις επιπτώσεις που έχει η συμπεριφορά τους στον κοινωνικό τους περίγυρο και λειτουργούν συνήθως με τρόπο ιδιαίτερα πολιτισμένο. Γι’ αυτό κι αν οι γύρω τους αντιδρούν σαν κακομαθημένοι ενοχλούνται πολύ...

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2019

Σαν βγεις στον πηγαιμό για το ταξίδι . . . - Η αναχώρηση -



Είσαι για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θελω να μου υποσχεθείς
πως δε θα πάρεις
μετεωρολογικό δελτίο.
Πως δε θα χεις μαζί σου
προμήθειες και αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις
το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας
στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας
το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω
όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσαφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να 'χεις χρώματα πολλά
να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ'αμπάρι μας με ονειρα.
Να χεις πολλά.
Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε
τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα
και θα μπαλώσουμε τις τρύπες
που μας ανοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας
στ' άλμπουρο να ξεπλυθεί.
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ' ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;
                                                                         
    Αλκυόνη Παπαδάκη

Η νοσταλγία του ανέκφραστου



«Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο
η νοσταλγία του ανέκφραστου - σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση
 απ' τη γεύση ενός καρπού,
που 'φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί,
μια μέρα μακρινή, λιόλουστη - και θέλεις να τη θυμηθείς
κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου
γεμίζουν τότε από 'να θάμπος χαμένων παιδικών καιρών.
Ή ίσως κι από δάκρυα.


Γι' αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που
κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του,
φιμωμένο και γιγάντιο,
Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί».



Τάσος Λειβαδίτης

Κυριακή 23 Ιουνίου 2019

Η αλυσιδίτσα στο λαιμό σου,

. . .
τ’ αστράκι της αυγής στα φύλλα,

σκοινιά, καράβια και φανάρια,

γλάροι, καθρέφτες και καρποί-

τα κατάρτια μπουμπουκιάσανε.


 Απ’ όλα πίνω το γαλάζιο,
κι ακόμη, γιε μου, να μεθύσω.

Γιάννης Ρίτσος, «Παιχνίδια τ’ ουρανού και του νερού»



Όσο υπάρχουν ποιητές τα πουλιά θα πετούν και τα δέντρα θ' ανθίζουν....

...
Δε θα μπορούν ανίερα χέρια
να σταματήσουν την άνοιξη
να εξαφανίσουν τα πράσινα σημάδια
Αυτούς που πιστεύουν ακόμα
πως είναι τ' όνειρο δυνατό.
 (Τάκης Βαρβιτσιώτης)

(Περιοχή Μνημείο Ιταλών, Κεφαλλονιά)