M o m e n t s B o o k . c o m: Αυγούστου 2020

. Ανοίγω το στόμα μου και μες στο πάθος μου προσπαθώ να τους βάλω μια σειρά.

Τραγουδώ. Άσχημα. Αλλά χάρη στο τραγούδι μου ξεχωρίζω από τις φλούδες των κλάδων και από τ’ άλλα άφωνα ηχεία της φύσης.

Η απέριττη περιβολή μου -γκρίζα κι ασβεστένια- μου αποκλείει κάθε παραφορά αισθητισμού κι έτσι αποκομμένος απ’ τα φανταχτερά πανηγύρια του χρόνου, τραγουδάω.

Άνοιξη, Πάσχα και βιολέτες δε γνωρίζω. Τη μόνη ανάσταση που ξέρω είναι όταν μόλις σηκώνεται κάποιο αεράκι και δροσίζει λίγο τη φοβερή κάψα της ζωής μου. Τότε παύω να ουρλιάζω -ή να τραγουδάω όπως νομίζει ο κόσμος- γιατί το θαύμα μιας δροσιάς μέσα μου βαθιά λέει περισσότερα απ’ όλα όσα δημιουργώ για να μην πεθάνω από τη ζέστη.

(ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ "Ο τζίτζικας")

Φίλησα στόματα, που τώρα μιλούν άσχημα για μένα.

Στέγνωσα δάκρυα ανθρώπων, που πλημμύρισαν με δάκρυα τα δικά μου μάτια.

Σήκωσα ανθρώπους, που έριξαν εμένα κάτω.

Ήμουν εκεί για ανθρώπους, που δεν ήταν ποτέ εκεί για μένα.

Όλα είναι μαθήματα.

Μαθήματα ζωής από λάθος ανθρώπους.

Κοιτάξτε με, τώρα.

Δεν με χαλάσατε.

Είμαι ακόμα εγώ.

Δεν με αλλάξατε.

Απλά με μάθατε να μην γίνω σαν εσάς.

Να μην πιστεύω ό,τι βλέπω.

Να διακρίνω τους ψεύτες, τους εγωιστές και τους μίζερους.

Να ξεχωρίζω τα πρόσωπα από τα προσωπεία.

Να διαθέτω τον χρόνο μου και την ενέργεια μου σε

ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Δεν είναι αγγελικά πλασμένος ο κόσμος μου, πότε δεν ήταν.

Όμως:

Μέσα σε αυτόν θέλω να μπαίνουν άνθρωποι που αξίζουν.

Τέλος οι συμβιβασμοί που υπέβαλα στον εαυτό μου, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Τέλος στα μηδενικά που έκανα νούμερα και τους έδωσα αξία να πιστεύουν πως αξίζουν κάτι.

Τέλος σε όλους αυτούς που έκλεψαν το γέλιο μου.

Στα δικά μου ζόρια πάλεψα και έφτιαξα αυτό το χαμόγελο.

Δεν σας το χάρισα, δεν σας το χρωστούσα.

http://psychologos-mariakoraka.gr

Στροφή - Γιώργος Σεφέρης

Στιγμή, σταλμένη απὸ ένα χέρι

που είχα τόσο αγαπήσει

με πρόφταξες ίσια στη δύση

σα μαύρο περιστέρι.

Ο δρόμος άσπριζε μπροστά μου,

απαλὸς αχνὸς ύπνου

στο γέρμα ενὸς μυστικού δείπνου...

Στιγμὴ σπυρὶ της άμμου,

που κράτησες μονάχη σου όλη

την τραγικὴ κλεψύδρα

βουβή, σα να είχε δει την Ύδρα

στο ουράνιο περιβόλι.

Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα. Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα. Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα. Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα. Κι έτσι τον δρόμο μου ανάποδα μαζεύω. θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια. Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια, Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω. Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος. Κι όλους τους δρόμους που με `βγάλαν εδώ πέρα, τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα. Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος. Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες... Όλο μου `λέγαν, σε κανέναν δε χρωστάω. Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω, κι εγώ τις άφησα κι έψαξα για νέες. Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο. Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω, μου έμαθε το κύμα να αγαπάω, κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο. Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος. Κι όλους τους δρόμους που με `βγάλαν εδώ πέρα, τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα. Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.

( Στιχουργός: Οδυσσέας Ιωάννου)